de drukke drukker...

't Was waarschijnlijk rond de jaren 83, 84.

Meestal mocht ik enkel kijken en bleef ik best overal af...
tot op een zekere dag...

...Pépé keek naar beneden en zei, hier stel u op den stoel ventjen...
da ge ziet waar ge de letterkes terug legt, na ganze bendes letters te hadden weergelegd was het eens aan mijnen toer om de zethaak te hanteren,
eerste les was in spiegelbeeld leren lezen...
tweede les was waarschijnlijk een uiteendoening van alle soorten wit...
en de volgende lessen was alles dooreen...net zoals pépé bezig was hetzij natuurlijk iets simpeler.

Mijn naam, adres en da was het zo ongeveer...op dezelfde tijd zette pépé nen ganzen doodsbrief of zo...
hehe, hij moet gelachen hebben met diene kleine wannabe-zetter naast hem...
Nalezen was iets bijzonders... zijnen bril stond zo wa scheef dan, om afwisselend met en zonder bril naar het eerste gedrukte zantjen te kunnen kijken...terwijl hij voorlas, las Bomma mee met het origineelke van de klant... de manier waarop dit tafereeltje zich iedere keer herhaalde staat in mijn geheugen gegrift, alsook zijn andere manierkes, zoals zijn kousen aandoen bijvoorbeeld... dat was wel zeker een vijfminutendurende gebeurtenis...met kousen uitkloppen op zijn knies en al... hehe...

Terug naar de letters nu,
alles op de drukkerij had zijn plaatske, 't papier, de letters, 't pulleken olie voor den Heidelberg, zijn hamerke en blokske hout om de letters goed te kloppen in het raam, kortom alles was blindelings terug te vinden.
De typolat bijvoordbeeld ligt nog altijd op dezelfde plaats als wanneer ik op den stoel stond om de letters terug te leggen en das een kleine 25 jaren geleden.

Toen ik vorige week eens naar boven ging voelde ik net of ik hem daar ging tegenkomen,
nee eigenlijk zag ik hem voor me en was hij daar en keek recht in mijn ogen ...
en deed hij zijn ding precies als vroeger ... ik kon hem enkel niet aanraken.
Ik zag zelfs zijn oude machine terug ...

Smet zei het nog wat een liefde hij had voor z'n stiel,
hij ging zien in de kerk hoeveel volk er zat en indien nodig
draaide hij graag nog wat extra zantjes door de pers.
Zo was de familie content en vooral hijzelf ...
want hij wist dat die mensen daar gelukkig mee zouden zijn ...

'k Had zo graag zijn eigen zantjen gemaakt met zijn eigen letters
en zijn eigen goed-verzorgde-Heidelbergje.
Maar dat liet de leeftijd en de staat van de inktrollen niet meer toe ...
en ook de know how ontbreekt mij eerlijk gezegd ...
en diegene die er kunnen mee werken die waren er nie of zagen het niet zitten.
'k Heb het dan maar met mijn moderne zetmachien gedaan
en laten drukken bij een vroegere knecht van pépé die nu ook zelf een drukkerij heeft.
dankuwel daarvoor!

Eigenlijk zou ik kunnen blijven vertellen over wat er door mijn hoofd suist in verband met pépé,
maar sommige dingen kan ik niet verwoorden en enkel voelen ...